Ja i moja klasa

"Poszukujemy wspólnie spędzonego czasu" - poza tematami lekcyjnymi. Pewnie, że jesteśmy w tym samym pomieszczeniu i rozmawiamy, prowadzimy monologi lub stwarzamy wrażenie słuchania innych. Tak, tak, ale…Ale to są lekcje! Temat zajęć określony, wymagania, nakazy, zakazy, uwagi, konwenanse itp., a gdzie swoboda myśli? Poszukujemy czasu… może parę zdań podczas przerwy, może wyrwane pomysły podczas lekcji? Wszyscy czujemy, że to za mało.

Jest pomysł! "…Może wspólne wyjście do kina, teatru lub gdzieś…?" Na ulotne pragnienia "moich" zawsze mogę liczyć. Słyszymy już radość we własnych myślach i pada pytanie:" Na jaki film?". Takie pytanie zawsze jest elementem planów. I w tym momencie zaskakuje mnie "moja klasa", a z różnych stron słychać:
  - to nie istotne,
  - obojętnie,
  - byle się udało wyjść,
  - ale, kiedy?

Mam wprawę w zadawaniu prac domowych, dlatego pomysł "nasuwa się" sam i zwracam się do gospodarza klasy: "Przygotuj informację o tym, na co, dokąd, kiedy, po ile i dlaczego tak drogo?!" Polecenie wydane, więc temat odsunięty w czasie. Znam trochę moją klasę, więc spodziewam się porażki i wymówek w stylu:
  - a, zapomniałem,
  - nic ciekawego nie ma,
  - nie wszyscy zapłacą,
  - każdy chce oglądać inny film,
  - dyrekcja się nie zgodzi.

Pozwalam sobie na pesymistyczne nastawienie, a tu… Jednak nie znam mojej klasy, nie zauważam, że się zmieniają. Dawid nie czekając na innych wykonał pracę domową. Dostaję kartkę z rozpisanymi seansami w różnych kinach z uwzględnieniem godzinowego rozkładu lekcji (naszych możliwości wyjścia do kina) oraz cennikiem. Jeżeli "moja" klasa jest tak pozytywnie nastawiona na wspólne wyjście, to ja nabieram chęci zrealizowania planu. W godzinę mam!: Mam zgodę dyrekcji, mam opiekuna wycieczki, mam kartę wycieczki i mam zebrane pieniądze od kilku uczniów. Dzwonię do kina, rezerwuję bilety i już.

Jest 22 stycznia 2014 r. "Dzień Dziadka", a ja i "moja" klasa wybieramy się do Multikina z dodatkową opieką pana Maurycego pooglądać film o tych, którzy dziadkami nie zostali. 46 Roninów straciło szansę pójścia na spacer z własnymi wnukami. Dlaczego 46, kiedy tytuł filmu to "47 Roninów" - trzeba obejrzeć film i poznać odpowiedź na to pytanie. Jest dzień styczniowy, ale nie mroźny, mogę spotkać się z "moimi" uczniami przed szkołą o godzinie 11:00. Znów prowadzę monolog o celu wycieczki, zasadach bezpieczeństwa itp. Tak często to robię, że odnoszę wrażenie braku posłuchu. Martwię się, przecież ta grupa pełnoletnich uczniów będzie przez najbliższą godzinę pod moją opieką! Nagle monolog zostaje przerwany:
  - wiemy, wiemy,
  - idziemy całą grupą,
  - nie przechodzimy na "czerwonym",
  - trzymamy się z dala od torów, gdy jedzie,
  - jedziemy razem,
  - w kinie bez komórek, sprzątamy po sobie i takie tam.

Jednak są wspaniali "moi" uczniowie. W drodze do kina możemy pośmiać się, porozmawiać na różne tematy i poznać się lepiej. "Drogowcy" ułatwili nam trasę, bo przez remonty możemy dotrzeć do Multikina bez przesiadek linią nr 11. Dziesięć minut przed seansem docieramy na miejsce. Jesteśmy tak rozbawieni, że szkoda mi wracać do powinności, ale mus, to mus. Przypominam o zachowaniu w sali kinowej, wyłączeniu "komórek", nie śmieceniu itd. Wchodzimy i…, tak, można było przewidzieć, że się dwóch wspaniałych zawieruszy i spóźnią się na "moment" wejścia. Na szczęście mam pomoc opiekuna i możemy podzielić grupę.

Film warty obejrzenia, ale to moje zdanie. Po komentarzach uczniów wiem, że opinie są bardzo zróżnicowane, ale to dobry objaw. Piękna sceneria starożytnej Japonii zachwyca większość.

Po filmie spotykamy się w grupie i wymieniamy spontanicznie reakcje na film. Damian opowiada nam o historii, na podstawie której opiera się fabuła i zakończenie filmu.

Jestem dumna z "mojej" klasy. Nabieram chęci, by częściej "szukać czasu wspólnie spędzonego poza tematami".

Lidia Skóra
wychowawca klasy