Lekcja historii w Ravensbruck

Dnia 25 października 2016 roku wyruszyliśmy wraz z opiekunami: panią Elżbietą Szczupak, panem Michałem Szczupakiem, panią Basią Lachowicką oraz panem Maurycym Bekasem na wycieczkę do wioski Ravensbruck, położonej niedaleko miejscowości Fürstenberg w Niemczech. Tam znajduje się obóz koncentracyjny z czasóe w II wojny światowej. W wycieczce uczestniczyli głównie uczniowie klas maturalnych, ale też koleżanki i koledzy z młodszych klas. Podczas podróży obejrzeliśmy prezentację poszerzającą naszą wiedzę na temat II wojny światowej.

Budowa obozu dla kobiet rozpoczęła się w listopadzie 1938 r. z rozkazu Heinricha Himmlera. Pierwszą grupę przywieziono w 1939 roku. Miało tam przebywać 15 000 więźniarek, jednak obóz wielokrotnie był powiększany. Przebywały tam głównie więźniarki polityczne: m.in. Niemki, Polki, Żydówki, ale też Rosjanki i Francuzki. Wiele Polek trafiło tu z oddziałów Armii Krajowej po powstaniu warszawskim. Na terenie obozu zbudowano hale produkcyjne, w których więźniarki były wykorzystywane do prac niewolniczych na rzecz niemieckich firm. Bloki nie były ogrzewane. Zimą z sufitu zwisały sople lodu. Kobiety były bite, za najmniejsze przewinienia zamykane w bunkrze. Tam rano otrzymywały chleb i kawę, wieczorem kawę, a obiad co 4 dni.

W KL Ravensbruck przeprowadzano zbrodnicze doświadczenia pseudomedyczne na więźniarkach - w większości młodych Polkach. 86 kobiet poddano operacjom kostnym i mięśniowym, do ran wprowadzano kawałki drewna i szkła. Dziewczęta umierały w okropnych męczarniach. Te, które przeżyły, zostały kalekami. Od 120 do 140 kobiet poddano sterylizacji. Ponadto więźniarkom wstrzykiwano różnorakie bakterie. Wycieńczone i niezdolne do pracy kobiety uśmiercano w komorach gazowych lub zastrzykami dosercowymi fenolu - w ten sposób zgładzono wiele Żydówek.

Do 1945 r. powstało ponad 70 podobozów KL Ravensbruck oraz wiele komand zewnętrznych, nie wszystkie dla kobiet. Latem 1942 roku założono tam również obóz dla młodzieży. W kwietniu 1945 r. dziesiątki tysięcy kobiet zostało skierowanych w kierunku północno-zachodnim na tzw. marsze śmierci. Przez obóz przeszło 132 tysiące kobiet i dzieci, zginęło około 92 tysiące ludzi. Liczbę Polek szacuje się na około 40 tysięcy, przeżyło jedynie 8 tysięcy. Więźniarki umierały z głodu, zimna, wycieńczenia i chorób. Były mordowane pojedynczo lub masowo.

Tych tragicznych zdarzeń i cierpienia kobiet już nie cofniemy, lecz możemy oddać im hołd. Mamy obowiązek pamiętać. Podczas zwiedzania obozu atmosfera była nie do opisania: cisza…,spokój, próba zrozumienia, jak można było w takich warunkach wytrzymać choćby jeden dzień. Największe wrażenie zrobiło na nas krematorium, trzy piece, w których palono zagazowane zwłoki, ludzkie zwłoki…. Było to tak wstrząsające, że aż ciarki przechodziły po plecach. Podczas zwiedzania obozu można było zobaczyć, jak żyły tam kobiety, ich prycze, ubrania. Wiele z nich, mimo braku czegokolwiek, tworzyło sztukę, różnego rodzaju figurki, chociażby z chleba, haftowane serwetki czy rysunki. Można było obejrzeć wiele zdjęć i filmów. Niestety nie wyczuwało się tam żadnej pozytywnej energii, jedynie smutek tych kobiet, które tam cierpiały z głodu, pracy ponad siły, z powodu brutalnego traktowania, samotności.

Zwiedzanie takich miejsc daje ludziom naprawdę wiele do myślenia, skłania do refleksji, że to: "Ludzie ludziom zgotowali ten los". Zachęcam serdecznie do odwiedzania takich miejsc . W Polsce możemy zwiedzić m.in. Oświęcim lub Majdanek.

Adrian Kuczyński
klasa 3Ta