Katarzyna Grochola - Osobowość ćmy

Katarzyna Grochola swoją pierwszą powieść wydała w roku 1997, a 8 lat później, czyli w roku 2005 pojawiła się w sprzedaży "Osobowość ćmy". Książki prawiące o miłości, jakkolwiek banalne by to nie było, powstają od zawsze. Również w "Osobowości ćmy" miłość odgrywa główną rolę. Jednak nie mogę powiedzieć, że odgrywa ona rolę banalną - wręcz przeciwnie.

Na pierwszych kilkunastu kartach powieści poznajemy jej głównych bohaterów: Krzysztofa, Basię, Piotra, Różę, Sebastiana, Julię, Romana i Bubę. Buba? Tak ją nazywają? Czy poznamy w toku akcji jej prawdziwe imię? Na początku dowiadujemy się, że wszyscy się przyjaźnią, a narrator, który nam ich przedstawia twierdzi, że wiedzą o sobie wszystko. Cóż... nie wiedzą o sobie prawie nic, o czym świadczą pewne niedomówienia typu: "W ogóle niewiele wiadomo o Sebastianie, pewno nie ma się czym pochwalić, a do domu, ze względów oczywistych, zaprosić ich nie może. Jakie to względy? Nie pytali, bo nie należy włazić z buciorami w cudze życie." Nie znają się nawzajem jak łyse konie. Ba! Nie znają sami siebie. Za to my poznajemy osiem niebanalnych historii ośmiu różnych osób. Ich ścieżki się krzyżują, schodzą i rozchodzą, a my czytelnicy, dowiadujemy się wciąż o jakichś nowych faktach, które pozwalają nam ich lepiej rozumieć. Oni sami, z upływem czasu, bardziej poznają samych siebie. Dowiadują się, do czego są zdolni w imię miłości, w imię przyjaźni. Każde z nich ma jakiś sekret, coś o czym nie chce mówić, czego się wstydzi. Właściwie jak każdy z nas. To nie jest historia romantyczna. Chociaż może trochę jest, ale jest inna. Nie powiela schematu innych "romansideł", chociażby powieści Katarzyny Grocholi - "Nigdy w życiu". Nie jest zachowana zasada - zakochują się, następnie o coś kłócą i rozstają, by potem mogła nastąpić jakaś "trzymająca w napięciu" scena, w której zakochani się godzą (scena oczywiście nie jest trzymająca w napięciu, bo taki jest schemat, wiemy jak to się skończy). A tutaj jest inaczej. Z każdą kolejną przerzuconą kartką odkrywamy coś nowego, czasami zaskakującego. Zaskakuje również to, że pomimo tego, jak mało bohaterowie wiedzą o sobie tak naprawdę, to mogą zawsze na siebie liczyć. W trudnych sytuacjach takich jak niechciana ciąża, rozstanie czy choroba. Przyjaźnią się naprawdę, a to czego się o sobie nawzajem dowiadują, tę przyjaźń jedynie cementuje, a nie rozluźnia. Mimo, że książkę czyta się gładko i przyjemnie, to, co w niej zawarte już gładkie i przyjemne nie zawsze takie jest. "Osobowość ćmy" to powieść o miłości i przyjaźni, o pragnieniach i oczekiwaniach, o lękach i przeciwnościach losu. Kończy się dobrze, chociaż tak naprawdę się nie kończy. Dla każdej osoby, która ją przeczyta, skończy się inaczej - wszystko zależy od nas, naszej wrażliwości i wyobraźni.

Jeśli ktoś jest fanem niebanalnych historii, polubi się z tą książką bez wątpienia. Uważam, że historie w niej zawarte są zwyczajne, lecz niezwyczajnie przedstawione. Powieść jest pełna niedomówień i czytając ją złapałem się na tym, że na początku, kiedy przedstawiani są bohaterowie, wiele cech dopisałem sobie sam i z biegiem czytanych stron zaskoczyło mnie to, jak pochopna i krzywdząca dla nich była moja ocena.

Dariusz Sulikowski
klasa 1Td